Op wintersport met de Zoë (Deel 2)

Zo, de eerste helft van de heenreis zit er op.  Ondanks dat de Zoë een klein wagentje is, viel de bagageruimte toch nog wel mee. Met 4 personen blijft het toch altijd een beetje passen en meten, maar álles wat mee moest paste er gelukkig prima in.

We konden een uurtje eerder vertrekken dus rond 14:30 zijn we gaan rijden. De planning was om rond 17.30 in Rosrath aan te komen en daar wat te eten, om zodoende rond 21:00 bij het hotel aan te komen. Mijn vrouw reed het eerste stuk, lekker rustig aan. De eerste etappe is de langste in de planning (200km) en omdat we volgepakt rijden + lage temperaturen kan je beter iets overhouden aan het eind dan tekort komen.

Na een half uurtje cruisen op 100km/h kwamen we in Nederland al direct in de eerste wintersportfiles terecht op de A12 vanaf Arnhem richting de Duitse grens. Hoewel files voor het bereik van de Zoë geen probleem zijn, (het is juist goed voor je actieradius) hoop je toch dat ze niet zo lang duren.

Hier bleef het echter helaas niet bij. Na bijna 2 uur filerijden kwamen we -met nog zo'n 40km bereik over- rond 18:30 aan bij Bat Koningsforst West. Het was er overvol met voornamelijk Nederlanders die even wilden dineren na die uren file rijden. Hierdoor was de snellader helaas ge-ICEd. Ondanks 3 borden met parkeervakken voor 'NUR' EV stonden er gewoon een paar Nederlandse auto's. In eentje zat nog een bestuurder, die ik vriendelijk heb verzocht te plek vrij te maken zodat wij konden laden. Hij moest toevallig net weg dus tot zover alles goed.

De lader wilde echter niet meewerken, daar waar ik tot nu toe goede resultaten had bij de Tank & Rast/Innogy snelladers, had deze er absoluut geen zin in. De app bleef een foutmelding geven en het ding wilde niet starten. Een maand geleden waren deze snelladers nog gratis, waarbij je plug&play meteen kon laden. Sinds Innogy ze in beheer heeft moet je ze bedienen met een app. Dat werkt niet altijd even makkelijk. Het storingsnummer wat erop staat (0800 2255793)  was niet te bellen met een Nederlands mobieltje. Toen ik het juiste +49 nummer te pakken had, (+49 228 9220) kreeg ik gewoon een bandje dat ze gesloten waren. Wat dat betreft ben je in Nederland wel verwend met o.a. Fastned. Altijd dubbele laders, gereserveerde plekken, etc.

Al kun je er in Duitsland wel gewoon de Polizei voor bellen (110). Die slepen zonder pardon de foutparkeerder weg bij de laadpaal.   



Maargoed. Tijd voor Plan B. Ik had voor elk laadpunt in mijn planning een alternatief laadpunt gekozen, in dit geval was dat Raststatte Fernthal West (+33km).   Er was er ook wel eentje op 10km hoor, maar die had geen fastfood restaurant en dat was inmiddels wel een pré geworden.

Ook hier stond nog file waardoor we pas 19:25 aankwamen bij Ferthal. Het goede nieuws is dat we het precies gehaald hebben, dat de lader ondanks 2 ICE-holes nog 1 plekje vrij had én dat deze lader nog gratis was. Met slechts 3% over aangesloten en op naar de Burger King, die vanwege de wintersport drukte de term Fast-Food niet echt meer waar konden maken. Na ruim 40 minuten wachten in een lange rij was het dan toch eindelijk tijd voor de hamburgers en de frietjes.

Ik had eigenlijk niet verwacht dat we meer dan 200 km zouden halen met deze lage temperaturen, maar de files en de rustige rijstijl van mijn vrouw zorgden ervoor dat we maarliefst 233km aantikten, wat in de winter + snelweg + koud + volgeladen best een prestatie genoemd mag worden.


De Zoë beloonde ons dan ook met een mooi groen blaadje in het rit-rapport.

Rond 20:35 kwamen we weer bij de auto die met een comfortabele 93% lading op ons stond te wachten. Doordat we zo lang gestopt hadden, was er meer geladen dan we eigenlijk nodig hadden, en dat was maar goed ook want de kinderen begonnen wat moe te worden dus konden we lekker doorknallen naar het hotel in Darmstadt. De files waren opgelost en de actieradius gaf nog 243km aan. Dit is uiteraard op basis van de vorige rit, maar ik was niet echt van plan om gemiddeld 54km/h naar de volgende stop te sukkelen.

De 243km verdampte dan ook als sneeuw voor de zon, waar mijn snelheid opliep naar 120/130 en de temperatuur terug naar -4 graden celcius. De 139km die nog gereden moest worden haalden we hierdoor met nog 18km over op de teller, en dat was prima want daardoor waren we met 80 minuten bij het hotel in Darmstadt, zo rond 22:00.

Wat me trouwens opviel is dat hier op de snelweg bij elke grote parkeerplaats duidelijk op snelwegborden is aangegeven dat je hier je EV op kan laden. Hoort u dat, mevrouw van Veldhoven met uw krankzinnige plan om voor 'alternatieve brandstoffen'  1 pictogram te tekenen welke al een 3 jaar ontworpen moet worden?  (Er staan 3 waterstof stations en honderden snelladers langs de NL snelwegen, allemaal zonder éen enkel bordje, maar dat terzijde).

Toen de kinderen op bed lagen ben ik naar de dichtsbijzijnde laadpaal gereden hier 200m vandaan.   Bij deze laadpaal is de 41kWh Zoë met een 2 uur volledig volgeladen in tegenstelling tot de NL publieke palen (4 uur) .  Dat komt omdat bijna alle Duitse publieke laadpalen 22kW vermogen hebben en in Nederland 11kW. En juist die 22kW is érg fijn als je een Zoe of Tesla rijdt, want dan gaat het simpelweg 2x zo snel. Aansluiten, pasje voorhouden, klaar. Het blauwe lampje gaat branden en alles werkt gewoon zoals het hoort. Geef mij maar laadpasjes hoor, dat werkt tenminste altijd.  Er stond helaas een bordje bij dat je er maar 3 uur mocht laden, dus ik haal straks de auto weer weg en zet deze weer bij het hotel neer.

Dit alles gaf me mooi de gelegenheid om m' n blog bij te werken. Morgenochtend vroeg op, richting Stuttgart. Eens kijken of we voor etenstijd het resort in Italië kunnen bereiken.

Tschüss!

Link naar deel 3