Ik eindigde deel twee van mijn blog over de wintersport avonturen met 'Morgend vroeg op, eens kijken of we voor etenstijd ons resort in Italië kunnen bereiken. Nu eten die Italianen vrij laat natuurlijk, maar het werd dus 20:15.

Files
De file goden waren ons wederom niet erg gezind. Hoewel we wel geluk hadden doordat we met Google en Tomtom diverse files konden ontwijken, ontsnapten we toch niet aan extra reistijd. Tot aan Ulm ging het nog wel, maar daarna was het werkelijk een bende van Nederlandse skiboxen in de zuid-Duitse asfalt jungle. Het stuk waarbij je een deel regionaal moet overbruggen richting de Brennerpas (van Kempten [DE] naar Innsbruck [AU]) stond ook muurvast.De laadstops zoals ik in de 1e blogpost had gepland hebben we gelukkig allemaal bereikt en er ook bij allemaal kunnen laden.
Maargoed, back ontopic. We vertrokken tegen 07:00 vanuit Darmstadt naar Stuttgart, waar bij het hoofdkantoor van de EnbW een snellader met nog 16 stuks 22kW laders staan. De rit erheen ging soepel, al kwamen we door een kleine file en een verkeerde afrit toch een half uur later dan gepland aan. (9:30)
Stuttgart

De snellader was gelukkig wel vrij. Met nog 6% lading over, was dit weer een prima etappe. Het omrijden om de files te ontwijken mag dan wat sneller zijn, voor je actieradius is het minder en kan je beter achteraan aansluiten. Je legt dan immers het minste aantal kilometers af.
Er zit een supermarkt dichtbij dus daar even wat ontbeten en om 10:35 weer door met 90% batterijlading en een geschatte actieradius van 183km.
Kempten

Een simpele vraag van de navigatie of je een route wil die 5 minuten sneller is, krijgt ineens een andere betekenis als daar 20 extra af te leggen kilometers tegenover staan. In het dagelijks leven heb je daar nooit last van, maar op een route die tot op de km nauwkeurig is gepland, ligt dit toch iets genuanceerder zo ontdekten we tijdens de reis.
De omgeving werd hier al lekker wit van de sneeuw om ons heen, dat was goed voor de ski kriebels. En dat kon je op al die regionale wegen ook prachtig zien; ook de Alpen waren goed zichtbaar. Het zonnetje kwam erbij en heel relaxed zoefden we door de besneeuwde weilanden over de B-wegen langs de files. Snel gaat het niet, maar je rijdt tenminste en bovendien hadden we de hele dag ingepland om de laatste 600 km af te leggen.
Gelukkig kwam het weer precies goed. Met nog 5% lading over (13 km) draaiden we het parkeerterrein op alwaar 1 plekje vrij was bij deze triple-snellader.

Na een goede lunch voor zowel de auto als de passagiers vervolgden we onze weg de bergen in. We wilden niets aan het toeval over laten qua stijgen en dalen dus hebben we hier tot 97% geladen.
Oostenrijk
'Alleen nog even Oostenrijk door' heb ik onderschat. Hoewel het maar 150 km is van de Duitse naar de Italiaanse kant (Brennerpas) hebben we er door de gigantische drukte ruim 3 uur over gedaan. Tijdens de reis maakte de actieradius meter best wel grote sprongen van 10km tekort (bergop) tot nog 40km extra (berg af), hier moet je wel tegen kunnen. Maar we hadden vertrouwen dat ondanks het bergachtige gebied we de 150km prima zouden halen, niet in de laatste plaats omdat er zoveel files stonden. Je rijdt dan erg langzaam en daardoor verbruik je dus ook weinig. Als uitwijk had ik wel een snellader in Innsbruck op de lijst staan, maar deze bleek uiteindelijk niet nodig. Dat was maar goed ook, want de prijzen bij de snelladers in Oostenrijk zijn bizar hoog. (50-100 cent per kWh). Normale laders niet hoor, maar die snelladers wel.
Brennerpas
Uiteindelijk om 17:50 rolden we het mooiste laadpunt van de hele reis binnen; Raststätte Lanz Plessi Museum Brennero. Een mooi Laadplein, alleen voor EV's toegankelijk. Tussen de Tesla's (tevens Supercharger locatie) stond een mooie ABB snellader en ook nog een 22kW back-up laadpaal ernaast. En zoals in deel 1 vermeld, volledig betaald door de A22 snelweg exploitant. Je moet 30 km daarvoor wel even €9,50 aan tol aftikken, maar daar krijg je dan ook wel alle voorzieningen voor terug.

Het eerste stuk van de laatste etappe was behoorlijk bergaf, hierdoor verhoogde de actieradius van 156 naar zelfs even boven de 200 km. Toen we de snelweg af gingen moesten we nog een klein stukje binnendoor. Er stond nog een ruime 140 km op de meter dus die laatste 50 km zouden we wel gaan halen.
Echter moeder natuur houd je niet zomaar voor de gek, en doordat we ontzettend veel moesten stijgen in korte tijd en met relatief hoge snelheden was hier bij het resort nog maar 22k m van over. (14%) De temperatuur was inmiddels ook al naar -10 gedaald, wat natuurlijk ook niet hielp.
Na het inchecken en een verlaat diner waren we wel toe aan wat rust dus de volgende dag zou ik met het hotel wel uitzoeken hoe we nog een beetje power in de Zoe kregen.
Granny Charging

Op de foto zie je dat de beste man het verlengsnoer nog even boven een grote dienst ingang langs hing om de bevoorrading niet in de weg te zitten. Het zou slechts 25 uur en 40 minuten duren voordat het batterijtje weer helemaal vol was, (lol) dus dat was verder prima.
Echter na een paar uurtjes daalde de temperatuur naar onder de -15 en kennelijk was dit té koud voor deze lader; want toen stopte hij er alsnog mee.
De batterij was 9% bijgeladen van 11 naar 20%. (Van 16 naar 28km).


En zo reed ik zondagavond door besneeuwde schilderachtige dorpjes, vol met kerstverlichting en andere sfeervolle elementen. Doordat de Zoë geen geluid maakt en het in de sneeuw zowieso al erg rustig is, gaf dit een hele relaxte en rustige sfeer onderweg naar Truden.
Het grappige was dat het meeste hoogteverschil dus in de laatste 6km zitten. Ik had 6 km gereden, en mijn actieradius was met 2km gestegen. (+8 dus).
Zodoende kwam ik met dezelfde actieradius in Truden als toen ik uit Pampeago vertrok. En toch was ik echt 15 km verder. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden is dat laden het beste werkt met een warme batterij. Bijvoorbeeld als je net 2 uur snelweg hebt gereden. Rijd je 40 door de alpen met een buitentemperatuur van -12 dan is dat geen optimale situatie om op volle kracht je batterij op te laden. Kortom in plaats van de gebruikelijke 1:45 ofzo gaf de auto aan er dit keer 4:10 voor nodig te hebben. M.a.w. in plaats van 22kW bleef er
slechts 10 kW laadvermogen over ivm de kou.

Lang verhaal kort, er zit nog 50% aan energie in de batterij en we gaan op de terugweg wel zien hoeveel we kunnen herwinnen door regeneratie. Ik hoop toch wel op een procentje of 80 te komen voordat we de snelweg naar de Brennerpas opgaan, want daar zal het hard naar beneden duiken, gezien de positieve ervaringen op de heenreis.
En dan nu een weekje volop van de piste's. Komend weekend deel 4. Ciao!
/update: Link naar deel 4
ë