Ik eindigde deel twee van mijn blog over de wintersport avonturen met 'Morgend vroeg op, eens kijken of we voor etenstijd ons resort in Italië kunnen bereiken. Nu eten die Italianen vrij laat natuurlijk, maar het werd dus 20:15.
Files
De file goden waren ons wederom niet erg gezind. Hoewel we wel geluk hadden doordat we met Google en Tomtom diverse files konden ontwijken, ontsnapten we toch niet aan extra reistijd. Tot aan Ulm ging het nog wel, maar daarna was het werkelijk een bende van Nederlandse skiboxen in de zuid-Duitse asfalt jungle. Het stuk waarbij je een deel regionaal moet overbruggen richting de Brennerpas (van Kempten [DE] naar Innsbruck [AU]) stond ook muurvast.De laadstops zoals ik in de 1e blogpost had gepland hebben we gelukkig allemaal bereikt en er ook bij allemaal kunnen laden.
Maargoed, back ontopic. We vertrokken tegen 07:00 vanuit Darmstadt naar Stuttgart, waar bij het hoofdkantoor van de EnbW een snellader met nog 16 stuks 22kW laders staan. De rit erheen ging soepel, al kwamen we door een kleine file en een verkeerde afrit toch een half uur later dan gepland aan. (9:30)
Stuttgart
De 22kW's waren allemaal bezet door een hele rij EV deelauto's van EnBw zelf. Beetje jammer dat ze zelf niet het goede voorbeeld geven door de volgeladen deelauto gewoon elders te parkeren, Nu kan immers niemand meer gebruik maken van al deze laadpunten.
De snellader was gelukkig wel vrij. Met nog 6% lading over, was dit weer een prima etappe. Het omrijden om de files te ontwijken mag dan wat sneller zijn, voor je actieradius is het minder en kan je beter achteraan aansluiten. Je legt dan immers het minste aantal kilometers af.
Er zit een supermarkt dichtbij dus daar even wat ontbeten en om 10:35 weer door met 90% batterijlading en een geschatte actieradius van 183km.
Kempten
Op naar de laatste snellader op Duitse grond, aan de voet van de Alpen bij de McDonalds in Kempten (158 km) alwaar we rond 12:15 aan zouden moeten komen. Dit werd door alle files helaas 13:30. Het omrijden voor de files had ook voor de nodige extra kilometers gezorgd waardoor het toch weer een beetje spannend werd of we het zouden gaan halen.
Een simpele vraag van de navigatie of je een route wil die 5 minuten sneller is, krijgt ineens een andere betekenis als daar 20 extra af te leggen kilometers tegenover staan. In het dagelijks leven heb je daar nooit last van, maar op een route die tot op de km nauwkeurig is gepland, ligt dit toch iets genuanceerder zo ontdekten we tijdens de reis.
De omgeving werd hier al lekker wit van de sneeuw om ons heen, dat was goed voor de ski kriebels. En dat kon je op al die regionale wegen ook prachtig zien; ook de Alpen waren goed zichtbaar. Het zonnetje kwam erbij en heel relaxed zoefden we door de besneeuwde weilanden over de B-wegen langs de files. Snel gaat het niet, maar je rijdt tenminste en bovendien hadden we de hele dag ingepland om de laatste 600 km af te leggen.
Gelukkig kwam het weer precies goed. Met nog 5% lading over (13 km) draaiden we het parkeerterrein op alwaar 1 plekje vrij was bij deze triple-snellader.
Deze snellader was er eentje in de catagorie 'Niet gebruiken met je NewMotion laadpas' . Maarliefst 48 cent per kWh rekent TNM ervoor, plus starttarieven, een paar cent per minuut en meer van die ongein. Dat had dus zeker €22,50 gekost om hier vol te laden aangezien we toch elke keer wel 38 kWh afnemen. Gelukkig bood deze snellader ook een vaste sessieprijs van €7,50 via een creditcard betaling. Dat komt neer op 19,7 cent per kWh en dat is al een veel schappelijker tarief. Even opletten loont dus de moeite en bespaart je zomaar €15.-
Na een goede lunch voor zowel de auto als de passagiers vervolgden we onze weg de bergen in. We wilden niets aan het toeval over laten qua stijgen en dalen dus hebben we hier tot 97% geladen.
Oostenrijk
'Alleen nog even Oostenrijk door' heb ik onderschat. Hoewel het maar 150 km is van de Duitse naar de Italiaanse kant (Brennerpas) hebben we er door de gigantische drukte ruim 3 uur over gedaan. Tijdens de reis maakte de actieradius meter best wel grote sprongen van 10km tekort (bergop) tot nog 40km extra (berg af), hier moet je wel tegen kunnen. Maar we hadden vertrouwen dat ondanks het bergachtige gebied we de 150km prima zouden halen, niet in de laatste plaats omdat er zoveel files stonden. Je rijdt dan erg langzaam en daardoor verbruik je dus ook weinig. Als uitwijk had ik wel een snellader in Innsbruck op de lijst staan, maar deze bleek uiteindelijk niet nodig. Dat was maar goed ook, want de prijzen bij de snelladers in Oostenrijk zijn bizar hoog. (50-100 cent per kWh). Normale laders niet hoor, maar die snelladers wel.
Brennerpas
Uiteindelijk om 17:50 rolden we het mooiste laadpunt van de hele reis binnen; Raststätte Lanz Plessi Museum Brennero. Een mooi Laadplein, alleen voor EV's toegankelijk. Tussen de Tesla's (tevens Supercharger locatie) stond een mooie ABB snellader en ook nog een 22kW back-up laadpaal ernaast. En zoals in deel 1 vermeld, volledig betaald door de A22 snelweg exploitant. Je moet 30 km daarvoor wel even €9,50 aan tol aftikken, maar daar krijg je dan ook wel alle voorzieningen voor terug.
Er zit een Museum bij wat je gratis mag bezoeken en ruime openingstijden heeft, en tevens een klein restaurantje, Zodat je even de benen kan strekken zonder direct in -10 graden te verkleumen. Het was inmiddels donker geworden. Na een kopje thee en een toiletbezoekje gokten we er een klein uurtje later op dat met 79% lading (156 km) de laatste 113 km wel konden overbruggen.
Het eerste stuk van de laatste etappe was behoorlijk bergaf, hierdoor verhoogde de actieradius van 156 naar zelfs even boven de 200 km. Toen we de snelweg af gingen moesten we nog een klein stukje binnendoor. Er stond nog een ruime 140 km op de meter dus die laatste 50 km zouden we wel gaan halen.
Echter moeder natuur houd je niet zomaar voor de gek, en doordat we ontzettend veel moesten stijgen in korte tijd en met relatief hoge snelheden was hier bij het resort nog maar 22k m van over. (14%) De temperatuur was inmiddels ook al naar -10 gedaald, wat natuurlijk ook niet hielp.
Na het inchecken en een verlaat diner waren we wel toe aan wat rust dus de volgende dag zou ik met het hotel wel uitzoeken hoe we nog een beetje power in de Zoe kregen.
Granny Charging
De volgende dag moest er van alles gebeuren. Naast het regelen van de ski benodigdheden ook even bij de receptie gechecked waar ik aan de 230V aan mocht sluiten met de Granny Charger. Dat is een laadkabel die je aan een normaal stopcontact kan inpluggen (2300 Watt). Ik had dit van te voren met het hotel besproken en daar waren zeker mogelijkheden voor. De technische man was heel behulpzaam, maar na een paar pogingen op een willekeurig Italiaans stopcontact ergens uit een raam (met adapter) kregen we de 10A Granny Charger toch niet goed aan de praat. Hij startte met laden, maar na een paar seconden gaf' ie een foutmelding en stopte dan weer. Dit kan duiden op te weinig vermogen of veel vervuiling op de groep. Ik heb er best wel vaak mee volgeladen, maar het ding is nogal kieskeurig op wat voor groep je hem aansluit. Het liefst ergens op een wasmachine groep die alleen voor dat apparaat is aangelegd. En het stopcontact moet ook zeer goed aarde hebben. Maar dat kreeg ik de beste man in het Italiaans niet goed uitgelegd. Uiteindelijk heb ik een plekje gekregen bij de dienst ingang van het Hotel met een verlengsnoer rechtstreeks aan hun meterkast.Op de foto zie je dat de beste man het verlengsnoer nog even boven een grote dienst ingang langs hing om de bevoorrading niet in de weg te zitten. Het zou slechts 25 uur en 40 minuten duren voordat het batterijtje weer helemaal vol was, (lol) dus dat was verder prima.
Echter na een paar uurtjes daalde de temperatuur naar onder de -15 en kennelijk was dit té koud voor deze lader; want toen stopte hij er alsnog mee.
De batterij was 9% bijgeladen van 11 naar 20%. (Van 16 naar 28km).
Voor de terugreis vond ik het belangrijk wel voldoende prik in de auto te hebben vóór aanvang. Natuurlijk zouden we wel wat terugwinnen door regenereren zodra we weer gingen dalen, maar het zat me tóch niet lekker die 20%.
Gelukkig had ik uitgezocht dat er in de buurt ook laadpunten waren waar ik in 2016 al een keer een laadpasje voor had aangeschaft. In het dorpje 'Truden' (15 km, half uur rijden) moest een 22kW laadpaal staan van Alperia die ik kon gebruiken met mijn DUE (Dufferco Energia) laadpas.
En zo reed ik zondagavond door besneeuwde schilderachtige dorpjes, vol met kerstverlichting en andere sfeervolle elementen. Doordat de Zoë geen geluid maakt en het in de sneeuw zowieso al erg rustig is, gaf dit een hele relaxte en rustige sfeer onderweg naar Truden.
Het grappige was dat het meeste hoogteverschil dus in de laatste 6km zitten. Ik had 6 km gereden, en mijn actieradius was met 2km gestegen. (+8 dus).
Zodoende kwam ik met dezelfde actieradius in Truden als toen ik uit Pampeago vertrok. En toch was ik echt 15 km verder. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden is dat laden het beste werkt met een warme batterij. Bijvoorbeeld als je net 2 uur snelweg hebt gereden. Rijd je 40 door de alpen met een buitentemperatuur van -12 dan is dat geen optimale situatie om op volle kracht je batterij op te laden. Kortom in plaats van de gebruikelijke 1:45 ofzo gaf de auto aan er dit keer 4:10 voor nodig te hebben. M.a.w. in plaats van 22kW bleef er
slechts 10 kW laadvermogen over ivm de kou.
Na een uurtje of twee stond de meter op 73% en vond ik het wel welletjes geweest. Ik reed terug en heb extra opgelet, vlak voor de laatste 6km stond er nog 142 km actieradius op, toen ik boven was nog slechts 81! Als je gewoon de Hollandse weilanden gewend bent is dat echt ongelooflijk veel verlies in zo'n korte tijd.
Lang verhaal kort, er zit nog 50% aan energie in de batterij en we gaan op de terugweg wel zien hoeveel we kunnen herwinnen door regeneratie. Ik hoop toch wel op een procentje of 80 te komen voordat we de snelweg naar de Brennerpas opgaan, want daar zal het hard naar beneden duiken, gezien de positieve ervaringen op de heenreis.
En dan nu een weekje volop van de piste's. Komend weekend deel 4. Ciao!
/update: Link naar deel 4
ë